Europako kapitalismoaren aurkako ekintza eguna
Europa eta Europar Batasuna alarma egoeran daude. Azken hiletan, kredituaren uzkurtzea eta euroguneko krisia larriagotu dira, eta Europako zenbait goi-bileratan premiazko neurriak hartu dira kapitalismoa salbatzeko. Politikarien eta hedabideen arabera, neurriok ezinbestekoak dira kolapsoa, atzeraldia eta txirotasun handiagoa saihesteko. Aurre egiten ez badiogu, hondamendi erretorika horrek merkatuaren erreforma neoliberalari prestatuko dio bidea, eta horrek gizarte ondorioak izango ditu datozen hamarkadetan. Lehenengo krisi urteetan, esan ziguten kapitalismoa arautu behar zela, bankuek eta enpresa handiek eurek eragindako krisiaren kostua ordaindu behar zutela. Guztiz kontrakoa gertatu da, ordea: Europar Batasunak, haren Estatu kideek eta sartu nahi duten herriek “lehiakortasun” handiagoan eta austeritate neurri lazgarrietan jarri dituzte euren itxaropenak “konfiantza” eta etekin pribatuak bermatzeko. Baina horrela, hain zuzen ere, sistema kapitalistaren logika suntsitzailea berretsiko da. Kapitalismoa krisia eta ezintasuna da, txirotasuna aberastasun pribatuaren erdian. Antola gaitezen gizarte hobea eraikitzeko!
Krisia sistemikoa da
Azken hamarkadotako globalizazio kapitalistak enpresen eta ekonomia nazionalen arteko lehia areagotu du. Herri industrializatu guztiek sistematikoki desarautu dituzte euren merkatuak, gizarte segurantza eta lan eskubideak murriztu, ondasun publikoak pribatizatu eta gizarte kontroleko bideak indartu; hori dena, bridarik gabeko hazkunde kapitalistaren alde egiteko. Europan ere gure bizimoduak gero eta segurtasun txikiagoa dauka eta gizarte arrakala sakondu egin da. “Goranzko merkatuak” deritzetenetan gizarte krisia etengabea da; desjabetzeetan eta esplotazio gupidagabean agertzen da, Estatuak lagunduta, eta xedea ekonomia nazionala pribilegiatuen alde baino ez haztea da. Azken hamarkadotako eraldaketa neoliberalari esker, finantza merkatuek ere gorakada itzela izan dute. Puntu-com delakoen booma izan, higiezinetako inbertsio funtsak eta finantza eratorriak izan, espekulazio burbuilak banan-banan lehertu dira; goraldi orori darraio jausialdi zalapartatsua. Askok uste duten legez, errudunak ez dira elite txiki baten ustezko zekenkeria eta ustelkeria, nahi eta nahiez guztiok mendean gaituen sistemaren etekinen logikarena baizik.
EBren erregimena gainditzen
2011n, euroguneko krisia eta moneta krisia areagotu egin ziren. Estatu batzuk porrot egitear daude, eta horrek euroa mehatxatzen du. Lehen begiratuan, Estatu horiek “euren gaitasunen gainetik bizi izan dira”. Egiatan, ordea, hazkunde kapitalista zorpetzearen bidez bultzatzen baino ez ziren saiatu; beste askok legez egin zuten, baina zorte txikiagoa izan zuten. Europako Banku Zentralaren (EBZ) laguntza eta milioi askotako “erreskate funts” berriak jasotzeko neurri drakoniarrak ezarri behar dira. Europako “zorra geldituz” “merkatuak lasaitu” nahi dira, langileen, langabetuen eta ikasleen kaltetan, noski. Halaber, irabazi pribatuak ez dira ukituko. Gauza bera gertatzen da Europako eki eta hegoaldeko herrietan; EBk eta Nazioarteko Diru Funtsak (FMI) aurrekontu murrizketa handiak eta pribatizazioak ezarri dizkiete, hori dena, krisia eragin duen EBren lehiakortasun erregimena eta Europako gune ekonomikoen eskakizunak babesteko xedez. Ia oztoporik gabe, Alemania eta Frantziako gobernuek euren interesak ezarri ahal izan dituzte, zenbait desadostasun politiko izan arren. Herri batzuetan, ordea, protesta manifestazio gogorrak egon dira. Mundu osoan sortu dira oinarriko ekimenak ezintasun politikoa gainditzen ahalegintzeko. Baina orain arte, greba masiboek ez dute arrakastarik lortu. Azken finean, sindikatu handiek euren gobernuen politika ekonomikoen alde egiten dute eta konponketa txikiak baino ez dituzte eskatzen, aringarri. Nazio mugetatik harago ez da sindikatu elkartasun eraginkorrik egon. Maila horretan gauzak aldatzea nahi badugu, geuk heldu beharko diogu arazoari.
Hobeto egin dezakegu
Krisiaren europar kudeaketa kapitalismoa bera bezain espekulatzailea da, murrizketa basatiek egonkortasun ekonomikoa eta kredituan oinarritutako hazkundea jartzen baitituzte arriskuan. Kapitalismoan ez dago bide segururik, krisi iraunkorraren kudeaketa baizik. Merezi du gure bizia horretarako galtzea? Hobe dugu elkarrekin merkatuen morrontzaren aurka borrokatzea eta behingoz Europan geure burua antolatzea. 2012ko martxoaren 31ko Europako ekintza eguna lehen urratsa da norabide horretan. Europako zenbait herritan aldi berean burutuko diren manifestazioek, kapitalismoaren aurkako elkartasun ikurra izan ez ezik, Europa mailako eztabaida eta loturak osatzen dituzte. Ekimen emantzipatzaile guztiak gonbidatzen ditugu prozesu honen eraketa osatzera. Bide instituzionaletatik kanpo antolatu behar dugu eta borrokari eutsi. Gure herrien arabera krisiak zenbait forma hartzen du, baina xede berbera dugu: ez dugu kapitalismoa salbatu nahi, gainditu baizik. Nazio interesak defendatzeko politika eta ideologia nazionalistak arbuiatzen ditugu. Gizarte eskubideen etengabeko hustuketaren aurkako borroka garrantzitsua da, baina gure ikuspegiak harago doaz. Kapitalismoaren eta erakunde politikoen ezarpen zitalak amaitu behar ditugu. Protesta askotan eskatutako “benetako demokrazia” kapitalismorik gabe baino ez da posible.
Source: https://ehlibertarioak.wordpress.com/2012/03/26/284/